İşte anneliğin en güzel anlarından biri... 💖 Bugün kızım Mila’dan duyduğum o içten sözler kalbime öyle dokundu ki.....

Az önce bu yaşıma kadar kalbime en çok dokunan, en güzel sözleri işittim! Oturdum, gözlerim yaşlı, sonu hiç beklemediğim şekilde biten bir filmin tatlı gülümsemesiyle kalırsın ya yüzünde tebessümle, işte öyle bir duyguyla, biraz düşündüm, mutluluğumu sindirdim!

Sonra oturdum yazmaya. Şimdi hikayeyi biraz baştan sarıp anlatıyorum;

Bu akşam yemeğinizi Troya’da yedikten sonra eve dönme zamanı geldiğinde Mila babasından ayrılmak istemedi ve o müşteri yoğunluğunun içinde hiç de profesyonelce gözükmeyen, zor anlar yaşattı. Eve dönerken arabada “quite time” cezası verdim ve yol boyunca konuşmasını istemediğimi, eve gidene kadar yaptıklarını düşünmesini, ona neden kızdığımızı anlatmasını istedim. Kendini açıklamak istediği her anda susmasını hatırlattım. Yol boyunca koltuğunda sessiz sessiz hem ağladı hem de kendi kendine konuştu. “Evde söyleyeceklerinin hepsini dinleyeceğim” dedim. Bilen bilir; Mila’yı susturmak, ondan sessiz olmasını istemek ona verilen en büyük cezadır. Acayip bozulur!

Eve girdiğimizde yanıma geldi, benden özür diledi ve “ben sadece babama bir şey söyleyecektim ama beynim bazen bana hata yaptırtıyor” dedi.

Ona kısa bir açıklama yaptım; sorumluluklarımızı ve toplum içindeki davranışlarımızın nasıl olması gerektiğini kısaca hatırlatıp odasına çıktık. Akşam rutinlerimizi tamamlayıp; uykuya geçerken her zamankinden biraz daha derin konularda konuştuk.

Duamızı ettik, şükrettik… Ve tam uyumak üzereyken Mila bana sarıldı ve dedi ki: ‘Mommy, I love you so so so much! You are the best mom in this whole world and you are the coolest mom ever!’ 🥹

Allah’ım,

Bu kadar güzel bir hediyeyi hiç beklemiyordum. Sevgimizi hep ifade ederiz ama bu sözler, o an ve o şekilde söylenişi, hayatımın en özel anlarından biri olarak kalbime kazındı. 🥹

6 yılın tüm yorgunluğu, kızgınlığı, anne olmanın bonusu gibi gelen ve baş etmeyi öğrenmek zorunda hissettiğim o en illet; yetersizlik duygusunu falan hepsini sildi. “Anneligime” bir reset attı!

Mutluluktan, huzurdan kuş gibi olmuş halde oturdum çalışma masama ve hâlâ yüzümdeki o tebessümle paylaşıyorum buradan da sizlerle.

Sevgili anneler;

Hayat bazen gerçekten çok zorlayıcı. Bazen içimden ‘Rahatın mı battı? Hayatının patronu bir çocuk doğurdun, tam zamanlı koşturmaya girdin, analık mapushanesi işte bu,’ diye sitem ederim. Yalnız hissediyorum, suçluluk da cabası… Ama sonra birden gerçek ana gelir, hikayemin yayını keserim.Allah, bana dünyanın en güzel hediyesini vermiş. Onun bir gülüşüne dünya bedel! Şükrederek hatırlarım!

Eğer sen de benim gibi bazen yalnız ve zorlanmış hissediyorsan bil ki yalnız değilsin, kız kardeşim. Biz birbirimizi anlarız. Ogreniyoruz, biz de kendimizi onlarla yeniden büyütüp, gelistiriyoruz. En güzel öğretmenlerimiz bizim onlar. Yol uzun ama yolculuk, sadece böyle küçük tatlı anıları biriktirmekten ibaret. Hiçbir uykusuz gece değil ama, o tatlı uykulu sesiyle ağzından dökülen o sözler, sonsuza kadar hatırlanacak.

Sevgiyle,

Betül